Ας θυμηθούμε και την 1η Σαρανταπορεία
1η Σαρανταπορεία 2011 - Βίντεο
Κι ένα άρθρο του Τριαντάφυλλου Βαίτση για τη 2η Σαρανταπορεία
Όταν τελείωσε η 1η Σαρανταπορεία (Ελασσόνα – Σαραντάπορο, 6 Αυγούστου 2011), μιας και τα κατάφερα να τερματίσω, σκέφτηκα πως θα ήθελα να συμμετέχω κάθε χρόνο… Έτσι λοιπόν, περίμενα με αγωνία τη 2η Σαρανταπορεία (Σέρβια – Λάβα – Παλιά Εθνική Οδό Κοζάνης-Λάρισας – Κόκκινος Νόχτος – Μνήμα του Αλή – Αλωνάκι – Μέγα – Σαραντάπορο). 17 χιλιόμετρα (11 λιγότερα από την προηγούμενη)… μόλις μου είπαν πως είναι και κατηφόρα, πέταξα από τη χαρά μου!!! Έτρεξα λοιπόν, να γραφτώ. Η Νικολέτα και η Γιώτα με καλοδέχτηκαν και μ’ ενημέρωσαν σχετικά με το πρόγραμμα.Περίμενα με αγωνία την ημέρα της πεζοπορίας. Ώσπου ήρθε… 4 Αυγούστου.
Δύσκολο ξύπνημα στις 5:00 πμ, αλλά ευχάριστο. Ο
δρόμος για την πλατεία μου θύμιζε το βράδυ της Ανάστασης, καθώς από
παντού έβλεπα ανθρώπους στο σκοτάδι να περπατούν προς την Εκκλησία.
Φτάνοντας στην πλατεία αντίκρισα πλήθος συγχωριανών αλλά και ξένων. Όλοι
ενθουσιασμένοι… και δυο-τρεις σουρωμένοι!!! Ξαφνικά ακούγεται μουσική
από τα μεγάφωνα του χωριού… κι εκείνη τη στιγμή σκάει μύτη ο
Ραφτογιώργης μ’ ένα κόκκινο αγροτικό με την Ελληνική Σημαία… νέο
Κιλελέρ… σκέφτηκα…
238 άτομα!!! 4,5 φορές
περισσότερα από πέρυσι. Ξεκινήσαμε για το σημείο εκκίνησης. Τα τρία
λεωφορεία έφυγαν, μα άφησαν πίσω τους 50 άτομα, τα οποία ξεκίνησαν μια
ώρα αργότερα. Σ’ αυτό το γκρουπ ήμουν κι εγώ. Επιτέλους έφτασε η ώρα για
την εκκίνηση… θαρρώ κατά τις 8:30 πμ. Από την αφετηρία μπορούσες να
απολαύσεις την υπέροχη θέα με τη λίμνη του Πολυφύτου. Στην αρχή είχε
λίγη ανηφόρα (χωματόδρομος)… μας το είχαν πει εξάλλου (λίγη ανηφόρα στην
αρχή και μετά όλο κατηφόρα – αρχική πηγή πληροφόρησης υπήρξε ο Λιάνος)…
Έλα όμως που δεν τελείωνε αυτή η «λίγη ανηφόρα»!!! Αρχίσαμε να
ιδρωκοπάμε… Ευτυχώς φτάσαμε στη Λάβα, όπου θα μας περίμεναν αυτοί που
ξεκίνησαν πρώτοι… κολοκύθια!!! (ανυπομονούσαν να φτάσουν στο χωριό
γρήγορα, φαίνεται…) Λίγα λεπτά ξεκούρασης στην εκκλησία του
εγκαταλειμμένου χωριού. Συγκινήθηκα… από εκεί είχε φύγει ο παππούς μου
και ήρθε στο Σαραντάπορο (δεν είχα ξαναπάει).
Ξεκινήσαμε και πάλι… Πάλι ανηφόρα… Τα πρώτα
«θύματα» ανέβηκαν στα αγροτικά αυτοκίνητα που συνόδευαν την πορεία.
Επιτέλους πλησιάζαμε στον «αυχένα». Από εκεί θα ξεκινούσε το εύκολο
κομμάτι. Εκεί μας περίμενε και το συνεργείο της ΕΤ3. Μόλις που πρόλαβαν,
αυτοί που είχαν ανέβει στα αγροτικά, να πηδήξουν από την καρότσα για να
μην τους συλλάβει ο φακός καθήμενους… (Ευδοκία, Βίκυ Σφήκα…). Λίγα
μέτρα πιο πέρα από την κάμερα ξανανέβηκαν.
Λίγο πιο κάτω συναντήσαμε τους «καουμπόηδες». Έξι –
επτά καβαλάρηδες είχαν ξεκινήσει με τα άλογα απ’ το χωριό, ήρθαν μέχρι
το σημείο που συναντηθήκαμε και στη συνέχεια μας συνόδευσαν ξανά ως το
χωριό. Φθάνοντας στο «μνημείο» ανακαλύψαμε πως μας περίμεναν οι «άλλοι»
(αυτοί που ξεκίνησαν πρώτοι)… Τραγουδήσαμε τον Εθνικό Ύμνο κοιτώντας της
Σημαία μας, φωτογραφηθήκαμε, ξεκουραστήκαμε και ξεκινήσαμε όλοι μαζί
πια. Αφού περάσαμε ατσαλάκωτοι από μερικά φωνακλάδικα σκυλιά αντικρίσαμε
τον ΚΟΚΚΙΝΟ ΝΟΧΤΟ (ο γκρεμός με τα κόκκινα χώματα). Αυτά τα χώματα
μάλλον είναι κόκκινα από το αίμα που χύνουν αυτοί που ανεβαίνουν από το
δρόμο δίπλα του… Αναστέναξαν τα αγροτικά!!! Όσοι όμως δεν περπάτησαν σ’
εκείνο το σημείο, έχασαν την ευκαιρία να νιώσουν τη μυρουδιά της μέντας,
που είχε φυτρώσει ακόμα και μέσα στον κακοτράχαλο δρόμο.
Εγώ ήμουν από τους τελευταίους καθώς είχα στο νου
μου το κλείσιμο της πορείας. Κανονικά θα έπρεπε να είμαι ο τελευταίος,
αλλά κάποιοι, λόγω κόπωσης, πήγαιναν τόσο αργά που με ανάγκασαν να
προχωρήσω χωρίς αυτούς. Κάποια στιγμή, στην κακοτράχαλη αυτή ανηφόρα,
αμέσως μετά τον κόκκινο νόχτο, γύρισα το κεφάλι προς τα πίσω για να δω
τι γίνεται… Είδα τον Γιάννη τον Σιδέρη… προβληματίστηκα… παρατηρώντας
τον για λίγη ώρα κατάλαβα πως δεν ήταν σταθερός αλλά περπατούσε… απλά οι
κινήσεις του ήταν τόσο αργές που δεν μπορούσε να τις συλλάβει το
ανθρώπινο μάτι… ήταν πιο αργός από ταινία του Αγγελόπουλου!!! Αλλά το
πάλευε!!!
Του Αλή το μνήμα… γνωστά (κοντινά)
μέρη… ανέβηκε η ψυχολογία των πεζοπόρων… πλησιάζαμε. Αλωνάκι… αν και
είχα πάει ξανά πριν κανένα χρόνο, μου ξύπνησε θύμισες από τις σχολικές
εκδρομές.
Πλησιάζοντας στο Μέγα, μαζί με τον Πρόεδρο του
χωριού, Γιάννη Βαΐτση, σκεφτήκαμε να φτάσουμε στη βρύση τρέχοντας…όπως
κι έγινε. Ανακάλυψα πως είχα πολλά αποθέματα ψυχικής και σωματικής
δύναμης… ανεξήγητο!!!
Πριν φτάσουμε στο χωριό, θα ήταν σκόπιμο να τονίσω
πως το περπάτημα ανοίγει την όρεξη. Γι’ αυτό και η Λίτσα Ντάλλα (του
Νικολάου) με την Γιάννα Ράπτη (του Γεωργίου) σχεδόν από την αρχή μέχρι
και το τέλος ήταν πάνω σ’ ένα αγροτικό και τρώγανε… φάγανε ό,τι είχαν
στα σακίδιά τους και στη συνέχεια έτρωγαν από τα σακίδια των άλλων.
Και να που φτάσαμε στην πλατεία του χωριού…
ΝΙΚΗΤΕΣ ΟΛΟΙ!!! Γιώτα και Νικολέτα, Νικολέτα και Γιώτα,
σας ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ και δηλώνω πρώτος συμμετοχή για την 3η Σαρανταπορεία… Τριαντάφυλλος Βαΐτσης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου