Συνάδελφος με e-mail μαζί με τις ευχές για ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ, προσπαθώντας να συγκρίνει την εποχή της κατοχής με τη σημερινή, αφού συμπέρανε ότι δε μπορεί να γίνει σύγκριση σημείωσε ότι τότε υπήρχε μια διάχυτη ελπίδα ότι οι Γερμανοί θα χάσουν τον πόλεμο και θα φύγουν. Και συνέχισε... Σήμερα όμως δε φαίνεται να υπάρχει τέτοια ελπίδα, ήρθαν για να μείνουν. Επισήμανε επίσης ότι ακόμη και τότε οι Έλληνες δεν έχασαν το χιούμορ τους, ενδεικτικό το σύνθημα που βρέθηκε γραμμένο σ' έναν τοίχο.
Από τότε που ήλθανε οι μπότεν,
όλα γίνανε φερμπότεν.
Το ψωμί μας έγινε μπομπότεν
κι εμείς εγίναμε ρομπότεν.
Αχ! Ως πότεν!
Το επόμενο όμως e-mail άλλου συναδέλφου, τον διέψευσε. Υπάρχει και σήμερα χιούμορ, ίσως λίγο διαφορετικό, αλλά χιούμορ. Γράφει λοιπόν: Η σύνταξη δεν είναι αυτό που νόμιζα, αλλά ...πρέπει να συνηθίσουμε. Η ζωή είναι ζόρικη... Δεν πρέπει να τα παρατήσουμε... Κι εμένα μ' έπιασε η κρίση. Να και η απόδειξη...
Τρώγω μουχλιασμένο τυρί
…ξεραμένο
κρέας
...πίνω κάτι παλιόκρασα
...το αυτοκίνητό μου δεν έχει σκεπή
...και η μπανιέρα μου είναι μέσα στη αυλή...
Μα πολεμάω,
θα τα φέρουμε βόλτα.... Στην
ηλικία μας, το σπουδαιότερο είναι να προστατεύσουμε την μύτη απ τον ήλιο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου